فرهاد عزیزی در یادداشتی نوشت: ایران، سرزمینی است که هر وجب از خاکش حاوی روایتی چند هزار ساله است؛ روایتی که نه صرفاً بخشی از حافظه تاریخی ملتی کهن، بلکه بخش لاجرم و بنیادین حافظه فرهنگی بشریت به شمار میآید. پایگاههای میراث جهانی ایران، به عنوان گنجینههایی بینظیر در فهرست یونسکو، نه تنها نمادهای هویتی ملی بلکه پنجرههایی زنده و گسترده به سوی جهاناند، سکویی استثنایی برای بازخوانی و بازتعریف ایران در دیالوگ مستمر با فرهنگهای دیگر.
در روزگار ما، که مرزهای سیاسی و جغرافیایی جای خود را به مرزهای معنایی دادهاند و قدرت روایت، کلام و تصویر، زبان حاکم بر روابط میان ملتهاست، روایتگری میراث فرهنگی، امری است فراتر از صرفاً یک فعالیت فرهنگی؛ این، رسالتی ملی، انسانی و جهانی است. هر بازدیدکننده، پژوهشگر و بهویژه خبرنگار، به مثابه سفیری اصیل، مأموریت دارد تا داستانهای ماندگار ایران را با صدایی رسا و زبانی بدیع به جهانیان منتقل کند؛ داستانهایی که ورای کلیشهها و تصاویر مسبوق به ذهن، حاوی حقیقت ناب و زاینده فرهنگ ایرانیاند.
امروز در هفدهم مردادماه، روز خبرنگار، باید عمیقتر به جایگاه والای خبرنگاران به عنوان جلوداران این مأموریت اندیشید؛ آنان که با قدرت قلم و دوربین، مرز میان گنجینههای دیرین و نگاه معاصر جهانیان را میزدایند و ایران را در قامت سرزمینی اصیل و پر رمز و راز به جهانیان معرفی میکنند.
پایگاههای میراث ملی و جهانی ایران، دروازهای گشوده و فراخ برای تمامی علاقهمندان روایتگریاند؛ از خبرنگاران حرفهای تا مستندسازان و راهنمایان گردشگری و همه دوستداران فرهنگ و هنر. این پایگاهها، عرصهای سرشار از فرصت برای مشاهده، پژوهش و بیان داستانهای ناب و کمتر شنیدهشده ایران هستند.
بیاییم، دست در دست هم، ایران را به همان شکوه و اصالتی که سزاوار آن است، به جهان معرفی کنیم؛ سرزمینی که تجسم فرهنگ، هنر و انسانیت است. هر روایت درست، مشعلی است که در تاریکی جهل و فاصلهها فروزان میتابد و پلی است محکم بر فراز جهل و تحریف.
چنانکه حافظ شیرازی در نغمهای جاودانه میسراید:
«رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند
چنان نماند، چنین نیز هم نخواهد ماند»
روایتگری، صدای جاودانه ایران است و امروز، خبرنگاران پرتلاش، پژواک این صدا در گستره گیتیاند؛ صدایی که « همه برای ایران» میپیچد و هر کلمهاش، گامی است در مسیر تعالی و سربلندی این سرزمین کهن.
انتهای پیام/
نظر شما